خوشبختی

اهی به سماء بینداز و این توانائیها را نظاره گر باش که تلألو آن مانند الماس هاه در کف بحر و اقیانوس بخوابند و هرگاه بیرون آیند در معماری آن جز توه را نمی توان بیابی و الماس های کنگرۀ ۶۰ درخشش را در زمان حلقه های حیات به هستان و نیستان می رسند،این عشق پایانی ندارد زیرا دایره وار می چرخد و شعاع اضافه می کند و از آن حلقه ها پدیدار می شو که فهم من و تو نمی گنجد. آری الماس های کنگرۀ ۶۰ الماس هایی هستند که هرکجا که باشند درخشش خیره کننده ای دارند زیرا لیاقت الماس شدن را پیدا کرده اند،اما چگونه؟ آنها در ابتدا الماس نبودند،شیشه بودند،شیشه ای شکستنی که با هر ضربه ای آمادۀ خرد شدن و تکه تکه شدن بودند،اما به مرور زمان الماس شدند،الماسی که نه شکستنی است نه از بین رفتنی که از سنگ هم سخت تر است و هرچه می گذرد سخت تر از این هم می شود. . اما آنها برای تبدیل شدن به الماس سفری زیبا و سخت داشتند،زیبا از این بابت که هرچه به انتهای سفر نزدیکتر می شدند خود زیباتر می شدند و سخت به این خاطر که برای زیبا شدن باید مقاومت می کردند و هرچه بیشتر مقاومت می کردند محکم تر و استوارتر می شدند،زیرا قیمت و بهای الماسی بالاتر است که سختر و مقاوم تر باشد،من جایی شنیده بودم که هرچه عمق تاریکی بیشتر باشد فهم و درک ما نسبت به روشنایی و نور بیشتر می شود،الماس هم از عمق تاریکی بیرون می آید،شاید سختی آن هم به همین علت باشد.الماس های کنگرۀ ۶۰ انسان هایی هستند که سفر را با گوشت و پوست خود لمس کرده اند و از لحظه لحظۀ آن لذت بردند،مقاومت کردند و تاب آوردند،فرمانبردار بودند،بایدها و نبایدها را اجرا می کردند و خلاصه عاشق بودند،بله عاشق بودند،عاشق سفر،عاشق این بودند که الماس باشند درست مانند الماس های دیگری که در جلوی چشم آنها خوشبختی ...

خرداد دلش پر است

از این‌که هیچکس صبحش را نخواست

هیچکس غروبش را ندید

هیچکس در او عاشق نشد

و هیچکس قرار عاشقانه ای در او نذاشت

مثل خرداد منم دلم پر است

خوشبختی ...